Situatie B. is een aardige jongen. Zijn moeder, een alleenstaande ouder, bracht hem naar de club om assertiever te worden. Omdat hij naast een aardig ook een schattig jongetje is, neemt mama het voortouw. Papa ontbreekt en B. mist de broodnodige componenten van een vaderfiguur die hem leert een jongen te worden, de uitdagingen van deze wereld het hoofd te bieden en uit te groeien tot een man.
Omdat de sport, de omgeving en de interacties nieuw zijn, omdat hij weet dat hij zijn eigen ritme van begrip en integratie heeft, pikt hij de techniek van stoten en trappen op zijn geheel eigen manier op. Meestal raakt hij in zijn eigenlijke onschuld, met een diepgaande bereidheid om te leren, soms in zijn 'jongensstemming' die mij en al de rest van zijn doorzettingsvermogen en onverwachte uitwerkingen verrast.
Tot het punt waarop de oefeningen steeds uitdagender worden en hij een klap krijgt in een van de functionele sparringsessies. Het bezorgde hem, naast het ongemak van de klap, ook een stroom tranen. (En nu krijgt het publiek, vooral de moeders, een emotioneel ontzag voor pijn). Heel normaal en acceptabel.
Minder acceptabel is de reactie van de moeder na de cursus, waarin ze haar zoon vanwege dit incident uit de lessen wil terugtrekken. Het is een natuurlijke reactie van een ouder dat u niet wilt dat uw kind geslagen of gewond wordt. Het is een andere reactie om de realiteit van de situatie te zien. Uiteraard doen we als club ons uiterste best om de techniek en een logische methodologie te brengen die eerst de voorkeur geeft aan het vermogen om jezelf te verdedigen voordat je iemand gaat slaan.
Maar je kind terugtrekken omdat hij voor de eerste keer wordt geslagen, getuigt wel van een bepaalde mentaliteit. Niet alleen doe je als ouder afstand van de reden waarom je hem en zijn ontwikkeling hebt onderschreven; om assertiever en krachtiger te worden en voor zichzelf op te komen. Nu ontken je juist de middelen die tot dat resultaat leiden. Wat hij in geen geval zal bereiken als je hem uit de lessen terugtrekt.
Het leven is het nemen van obstakels. Ze leren ons hoe we ermee om moeten gaan, ze leren ons hoe we onszelf kunnen ontwikkelen. Dus eigenlijk zeg je tegen jezelf, met het terugtrekken, dat je je kind niet wilt ontwikkelen zoals je eerder hebt aangegeven. Het is in twee opzichten een belediging voor jezelf als ouder. Je houdt geen gelijke tred met je besluit om iets van je kind te maken, en met de terugtrekking straal je zeker niet veel vertrouwen uit in de capaciteiten van je kind, dat nog alles te leren heeft. Welk resultaat denk je dat dit tot gevolg heeft?
Ik verzette me tegen de beslissing van de ouder en vertelde haar dat B. er de volgende sessie zou zijn. En dat was hij. Hier is dus iets geleerd. In de volgende sessies was B. zich meer dan bewust van de fout van de vorige les, verdedigde zichzelf aanzienlijk beter en kwam zelfs op het punt dat hij naar mij riep om te zeggen dat zijn tegenstander niet echt aan het slaan was (zoals ik tegen zijn tegenstander zei dat hij niet zo hard moest gaan). Met het verrassende effect dat hij begon te slaan en zichzelf te verdedigen als nooit tevoren. De jongen binnenin begon te groeien!!!!
Elke emotionele reactie van een moeder over de ontwikkeling van haar zoon, resulterend in het terugtrekken van de activiteiten, resulteert alleen maar in hetzelfde resultaat als voorheen; zwak blijven, geen assertiviteit hebben, gepest worden in zijn sociale omgeving en uiteindelijk falen in alle andere segmenten van het leven en relaties.
Jongens moeten opgroeien richting mannen, dat is een koers die alleen kan worden ingezet door mannelijke kenmerken die hen door obstakels, weerstand en de moeilijkheden van het leven heen zullen leiden. Niet door emotionele discussies en terugtrekking. Dat is voorkomen dat je een man wordt.
Ps. En mama, is dat wat je echt nodig hebt in je leven, voor je kind, en voor jezelf?
Comments