Verwachtingen Verwachtingen zijn alleen goed binnen de mogelijkheden van het groeiende individu. Al de rest mondt uit in stressvolle intenties om aan de situatie te voldoen en genereren meer ongemak dan groei. Laat me je dit vertellen aan de hand van een persoonlijke ervaring met een van mijn klanten.
Een paar jaar geleden werkte ik als coach in een wateraanpassingsprogramma voor baby's. De omgeving was een gewoon zwembad met een maximale diepte van 90 cm, 28° Celsius verwarmt en 10 tot 12 ouders met hun baby's, niet ouder dan 3 maanden. Hoofddoel: een watergewenningsprogramma, door middel van speelse spelletjes, speelgoed en hulpmiddelen om de overgang van baby naar het zwembad te vergemakkelijken.
Tijdens de eerste twee lessen doorliepen baby's en ouders de oefeningen en hadden ze veel plezier, gezien de vreugde en de progressie van beleving. Met één uitzondering. Een moeder met een baby, die onophoudelijk had gehuild gedurende de eerste twee lessen, dat zich niet kon vinden in de omgeving, noch in de beleving van de spelletjes en de groep. Het aanhalen van alle mogelijke troostmiddelen mocht niet baten. De baby bleef huilen, bibberde uiteindelijk van de kou en werd bleek-blauwachtig. En toen, kwam het bij mij op, aan het begin van de derde sessie, waar hetzelfde patroon zich manifesteerde. Ik riep haar bij mij en legde het volgende uit wat ik had ontdekt.
Zie je, voorheen was mijn focus uitsluitend op de baby en zijn ongemak gericht, niet op de totaliteit van de situatie. Dus zoomde ik uit en nu kwam de moeder in beeld. En toen werd het allemaal duidelijk. Ik legde haar uit dat zij de oorzaak van het probleem was. En natuurlijk is geen enkele moeder blij om dat te horen, aangezien elke moeder dat binnen haar mogelijkheden doet. Maar mogelijkheden zijn geen referentie voor goed moederschap, anders hadden we deze situatie niet gehad. Wat ook zal worden aangetoond aan het einde van dit artikel.
Het grootste probleem waren de verwachtingen van de moeder ten opzicht van haar baby. Ze vond het zo jammer en schaamde zich dat alleen haar baby, uit een groep van twaalf, een probleem leek te hebben. En zo werd niet alleen haar innerlijke schuldgevoel op haar kleintje geprojecteerd, maar deed ze ook haar uiterste best om zich aan te passen aan de situatie, aan de dynamiek van de oefeningen, waardoor haar baby bewegingen deed die buiten zijn comfortzone lagen. Het was duidelijk dat dit gedrag alleen maar tot meer stress en ongemak voor de baby leidde.
Wat ik haar vertelde, waren de volgende kenmerken die tot het ongemak leidden.
Eerst was er haar eigen opwinding dat haar baby de enige was in de groep met dit gedrag, dat hij niet kon volgen en dat hij huilde, bibberde en blauw werd.
In de tweede plaats probeerde ze dit te compenseren door hem op te drijven/of te duwen naar het niveau van de groep.
Ten derde wist ze niet dat ze geen verbondenheid had met haar kind. (Wat voor mij een enorm trieste en ongelooflijke realiteit is, en tevens een groeiende realiteit is in deze samenleving, voor iemand die een nieuwe creatie heeft gedragen en op de wereld heeft gezet.
Ik vertelde haar dat ieder wezen zijn eigen ritme heeft en dat zij deze ratio grotendeels overtrof door op een hoger niveau te willen komen met de groep. Ik vertelde haar, terwijl ik mijn handen positioneerde om het verschil te laten zien tussen de levenservaring die haar baby had (onderste hand) en haar ervaring die zij had (35 jaar, bovenste hand). En dat ze door haar verwachtingen en de groepssituatie probeerde hem onbewust te dwingen op een hoger niveau te presteren.
Ik zei dat ze, met de verwachtingen die ze had, wilde dat haar baby haar levenservaringsniveau zou bereiken, zodat hij in de groep kon volgen. Dat is natuurlijk onmogelijk. En dat ze haar verwachtingen moest verlagen naar de realiteit, de comfortzone van haar kleintje. Op hetzelfde moment dat ik mijn hand liet zakken, die haar levenservaring vertegenwoordigde op het niveau van die van haar baby, stopte de baby onmiddellijk met huilen, draaide z'n hoofd naar z'n moeder en staarde haar recht in de ogen aan. Waarna alle spanningen bij de baby loslieten, zij begon te huilen van opluchting en de diepe verbinding die de baby, mijn woorden en het aangeven van mijn handen hadden kenbaar hadden gemaakt.
Wat er nadien gebeurde was het wonder. Ik nodigde haar uit om haar verwachtingen op zijn niveau te blijven brengen en dat als referentie te houden voor alle verdere oefeningen. Wat er gebeurde was een heropleving van moeder en baby, waarbij ze hem niet alleen door de oefeningen leidde en nu vreugde, troost en gelach ervoer, maar op verbazingwekkende wijze onbewust verbonden was met de dynamiek van de groep. Ze had geen woorden, behalve dankbaarheid.
Dit verhaal laat ons niet alleen de realiteit zien van de onbewuste staat van zijn die we hebben ten opzichte van onze eigen nakomelingen, familie en leeftijdsgenoten, maar dat er veel meer aan de hand is dan we ons bewust van zijn.
Stel je eens voor wat we dagelijks met onze kinderen doen, de verwachtingen en de druk die we op hen leggen, resulterend in problematisch gedrag,... waarvoor alleen de ouders verantwoordelijk zijn!
Comments